Ik herinnerde het me nog vaag hoe het was. Zo’n interview op locatie. Stukje rijden, iets verderop parkeren om even wat buitenlucht op te kunnen snuiven, melden bij de receptie, pasje opdoen, handen schudden, poortje door, koffie pakken, beleefdheden uitwisselen… En dan na een best lange aanloop het bandje starten en de inhoud induiken. Waarna je beleefd uiteen gaat, koffiebekertje opruimt, poortje doorgaat, pasje inlevert en met een omweggetje naar huis rijdt.
Online interviewen heeft veel voordelen. Ik bespaar de geïnterviewde en mezelf een hoop tijd en rij veel minder brandstof op (ik heb nog een ouderwetse auto met verbrandingsmotor). Ik hoef er ook niet op mijn paasbest uit te zien. Het is wel oppervlakkiger.
Ik hoef niet terug naar hoe het was. Maar laat me alsjeblieft af en toe nog uit mijn hok komen. Zoals laatst, toen ik naar Monnickendam mocht voor een interview met Vera. Zij vertelde over hoe zij als moeder door het ziekenhuis werd begeleid toen haar zoon tijdens de eerste coronagolf op de Intensive Care lag. Ik kreeg lekkere koffie, een krentenbol en een kokosmakroon.
Toen ze haar indrukwekkende verhaal had verteld, was het tijd om weer te gaan. Maar niet voordat ze mij een chocoladeletter voor thuis had toegestopt.
Het verhaal is gepubliceerd in DNA, magazine van Amsterdam UMC. Over hetzelfde onderwerp is 2doc-documentaire De Bellers gemaakt, te zien op NPO Start (aflevering 9 december 2021).